Hey, Jii beid! Töövt mol! Jo, Jii!
Vanobend is jo Wihnachen. Jii kennt jo man beid de
Wihnachtsgeschicht, as Lukas de vertellt. Man weet jii, dat jii bloot
Wihnachen fiert, wieldat wi Schöp so klook sünd? Nee? Harr ick mi
dacht! Töövt, ick wüll't ju verklorn!
Jii kennt dat jo, mit dat se aal
unnerwegens wesen sünd üm sick tellen to loten un dat Joseph un
Maria denn in den Stall land weern, wieldat aal anner Harbargen full
wiern un se jo nu ook to leggen keem. Dat kennt jii jo aalens. Man
wat jii nich kennt, dat ist dat, wo dat wiedergüng. Dat wier jo denn
so, dat vör de Stadt de Schäpers mit de Schöp op de Weid wiern und
denn de Engels kämen un ehr dat vertellen däden. Man dat wier
Sünnobend un dat wier Football, de TuS Nazareth har gegen Vörwarts
Bethlehem speelt un se künnt dor jo ne hingohn, se müss jo op de
Schöp oppassen. So wiern se gnadderig. Nu harrn de Schöpers ober
jümmer so'n lütte Buddel Sluck ünnern Mantel un de wier aal
rümgohn un nu liggen se aal duun an jüm ehr Stöck löhnt in't Gros
un wiern an Snorken un de Wilt wier för jüm all wedder in de Reeg.
Man denn kämen de Engels un dat ward op eenmol aalens lichtens un
hell un warm un güllen op de Weid. Do woken se woll ok op un keeken
mit jüm ehr glosige, trohnige Oogen no den Heben.
Un de Engel snack un verklor wat dor lot wier, dat de Heiland buren wier un woneem se em finnen könnt un wat se don schallen un so wieder. Un denn keem de Engelschor un süng, un mit Hosianna güng dat dann wedder trüch no Heben. De een Schop kunn no so eben un eben de een Schäper de Mund to holen, de wull no „Togaav!“ ropen man denn sacken se ok al wedder wech un wiern wedder an Snorken. De Schäp stünnen in de Rünn un keeken sick heel belämmert mit groote Oogen an. Wat wier dat denn? Dor kummen Engels van'n Heben dol to fohrn un singen wat van Hosianna und hest ne seehn un vertellen wat van de niegen Heiland. Un de Öös slöppt eenfach wieder? De böbelst van de Schöp sä denn, Kinners, dat geiht so nich, watt schall denn nohletzt in de Bibel stohn? Dor steiht denn binnen, de Heiland is buren, de Engels hebbt sungen - un denn is dat Book ut? Dat geiht jo nich. Denn is de Bibel jo glieks vergeten. Dat köfft jo keen, wenn dat ne wiedergeiht wann't spannend ward. Wi mööt wat doon. Fot aal mit an. Un denn sleppt se de Schäpers to den Stall, neem dat lüttje Kind in de Krööv leeg, un se woken ehr op un seggen, se schüllen dat nu künnen, as de Engel dat seggt harr. Dor keken de Schöpers so half benaut denn in de Krööv un denn keken se sick an - un wullen all wedder ümdreihen un to Puch gohn, man de böbelst van de Schöp nähm sick de böbelst van de Schöpers – so van Chef to Chef – to Bost un sä to em, he schall sick wat tosammenrieten un sin Mackers nehmen un schall dat bekannt moken, so as de Engel dat seggt harr. As denn de Schöperbaas sik jümmer noch zier un rümquäs, he wull to Puch, do sä de Schop, se däden denn för seker ook bi männig Hüüs een lüttje Loog utgeeven kreegen. Dor wiern se mitmohl all wedder wook un mit dorbi un wulln dat doon. Un so dä se dat ook.
Un de Engel snack un verklor wat dor lot wier, dat de Heiland buren wier un woneem se em finnen könnt un wat se don schallen un so wieder. Un denn keem de Engelschor un süng, un mit Hosianna güng dat dann wedder trüch no Heben. De een Schop kunn no so eben un eben de een Schäper de Mund to holen, de wull no „Togaav!“ ropen man denn sacken se ok al wedder wech un wiern wedder an Snorken. De Schäp stünnen in de Rünn un keeken sick heel belämmert mit groote Oogen an. Wat wier dat denn? Dor kummen Engels van'n Heben dol to fohrn un singen wat van Hosianna und hest ne seehn un vertellen wat van de niegen Heiland. Un de Öös slöppt eenfach wieder? De böbelst van de Schöp sä denn, Kinners, dat geiht so nich, watt schall denn nohletzt in de Bibel stohn? Dor steiht denn binnen, de Heiland is buren, de Engels hebbt sungen - un denn is dat Book ut? Dat geiht jo nich. Denn is de Bibel jo glieks vergeten. Dat köfft jo keen, wenn dat ne wiedergeiht wann't spannend ward. Wi mööt wat doon. Fot aal mit an. Un denn sleppt se de Schäpers to den Stall, neem dat lüttje Kind in de Krööv leeg, un se woken ehr op un seggen, se schüllen dat nu künnen, as de Engel dat seggt harr. Dor keken de Schöpers so half benaut denn in de Krööv un denn keken se sick an - un wullen all wedder ümdreihen un to Puch gohn, man de böbelst van de Schöp nähm sick de böbelst van de Schöpers – so van Chef to Chef – to Bost un sä to em, he schall sick wat tosammenrieten un sin Mackers nehmen un schall dat bekannt moken, so as de Engel dat seggt harr. As denn de Schöperbaas sik jümmer noch zier un rümquäs, he wull to Puch, do sä de Schop, se däden denn för seker ook bi männig Hüüs een lüttje Loog utgeeven kreegen. Dor wiern se mitmohl all wedder wook un mit dorbi un wulln dat doon. Un so dä se dat ook.
Sü, un so
käm dat denn so in de Bibel to stohn, as dat steiht, un so fiert Jii
Wihnachen. Man bloot us Schöp harrn se vergeeten de Öös!
Okeeeh, hier bin ich raus :-)
AntwortenLöschen